20-07-2017, 11:08
Hej, parę miesięcy temu pytałem o wejście na Olimp z dzieckiem.
Ekipa: dwójka dzieci, lat 9 i 15 + rodzice
Na szybko:
Sprawdziliśmy, da się :-)
Nieco dłużej:
Po kilku dniach aklimatyzacji ruszyliśmy z Litochoro do Prioni wąwozem Epineas. Akurat było bardzo gorąco, jakieś 42oC, więc nie dało się daleko dojść. Wody mieliśmy po 1,5 l na głowę i po wypiciu połowy zawróciliśmy. Trochę po drodze leżakowaliśmy nad strumykiem i wodospadami (przejście przez siatkę, na dziko). Wg GPS wyszło nam jakieś 12 km. Wiedzieliśmy już, że z Olimpem musimy poczekać aż się ochłodzi.
Po 2 dniach przyszły spore wiatry i ochłodziło się do ok. 30oC, wiec z ranka ruszyliśmy. Trochę zaspaliśmy, bo nie zadziałał budzik i do Prioni (ok 1000 m n.p.m.) przyjechaliśmy o 7:00. Było rześko i szło się naprawdę wygodnie. Przed schroniskiem (ok. 2000 m n.p.m) zaczęły się ''plamy'' ze śniegiem, a za schroniskiem ''A'' skończył się miły lasek dający cień. Przy schronisku można ostatni raz uzupełnić wodę i wbrew opiniom nikt tam nie kasował za przycupnięcie, ani za skorzystanie z toalet. Później było mozolne przejście po piargach i doszliśmy do szczytu Skala. Stąd jest kilka kroków do najwyższego Mitikasa, ale przejście to jak fragment Orlej Perci, tyle że bez sztucznych ułatwień. Spróbowaliśmy. Trochę zeszliśmy używając rąk, ale odpuściliśmy po kilkunastu metrach w dół, bok i dół. Właściwie wszyscy ludzie wchodzący na Mitikasa mieli kaski z uwagi na spadające kamienie, a część szła dodatkowo z linami. Poszliśmy jeszcze na Skolio, drugi co do wysokości szczyt Grecji. Na Skolio da się dojść bez użycia rąk. Na nim znaleźliśmy szczątki geokeszyka i spotkaliśmy kozice. Trasa w sumie łatwa i mieliśmy dobrą pogodę: nie wiało i było bez chmur. Tłumów nie było, ale od schroniska w górę rzadko byliśmy bez ludzi w polu widzenia. Oczywiście spotkaliśmy ekipy z Polski. Trasa dość długa i pod koniec męcząca (coś jak powrót z Moka asfaltem po wejściu na Rysy). Do samochodu wróciliśmy o 19:00. GPS pokazał że przeszliśmy 22 km, 9 h marszu i 3 h odpoczynku. Wody wzięliśmy po 1,5 l na głowę i po uzupełnieniu w schronisku spokojnie wystarczyło. Byliśmy tak padnięci, że geokeszyk w Prioni sobie odpuściliśmy. Schronisk jest w okolicy kilka, różnych ścieżek też, choć nie mają oznaczeń szlaku. Ktoś o większym zacięciu górskim naprawdę może podziałać. Taka turystyka nie jest tam jednak na tyle popularna, by dało się kupić sensowną mapę, albo przewodnik.
Sprzęt: krótkie buty górskie, tylko Zuzia miała buty za kostkę. Część ekipy miała zielone koszulki NGT i HiM Atmosy NGT :-) Wiatrówki przydały się na szczycie.
-------------------------------------------
https://picasaweb.google.com/101891368622172825085
Ekipa: dwójka dzieci, lat 9 i 15 + rodzice
Na szybko:
Sprawdziliśmy, da się :-)
Nieco dłużej:
Po kilku dniach aklimatyzacji ruszyliśmy z Litochoro do Prioni wąwozem Epineas. Akurat było bardzo gorąco, jakieś 42oC, więc nie dało się daleko dojść. Wody mieliśmy po 1,5 l na głowę i po wypiciu połowy zawróciliśmy. Trochę po drodze leżakowaliśmy nad strumykiem i wodospadami (przejście przez siatkę, na dziko). Wg GPS wyszło nam jakieś 12 km. Wiedzieliśmy już, że z Olimpem musimy poczekać aż się ochłodzi.
Po 2 dniach przyszły spore wiatry i ochłodziło się do ok. 30oC, wiec z ranka ruszyliśmy. Trochę zaspaliśmy, bo nie zadziałał budzik i do Prioni (ok 1000 m n.p.m.) przyjechaliśmy o 7:00. Było rześko i szło się naprawdę wygodnie. Przed schroniskiem (ok. 2000 m n.p.m) zaczęły się ''plamy'' ze śniegiem, a za schroniskiem ''A'' skończył się miły lasek dający cień. Przy schronisku można ostatni raz uzupełnić wodę i wbrew opiniom nikt tam nie kasował za przycupnięcie, ani za skorzystanie z toalet. Później było mozolne przejście po piargach i doszliśmy do szczytu Skala. Stąd jest kilka kroków do najwyższego Mitikasa, ale przejście to jak fragment Orlej Perci, tyle że bez sztucznych ułatwień. Spróbowaliśmy. Trochę zeszliśmy używając rąk, ale odpuściliśmy po kilkunastu metrach w dół, bok i dół. Właściwie wszyscy ludzie wchodzący na Mitikasa mieli kaski z uwagi na spadające kamienie, a część szła dodatkowo z linami. Poszliśmy jeszcze na Skolio, drugi co do wysokości szczyt Grecji. Na Skolio da się dojść bez użycia rąk. Na nim znaleźliśmy szczątki geokeszyka i spotkaliśmy kozice. Trasa w sumie łatwa i mieliśmy dobrą pogodę: nie wiało i było bez chmur. Tłumów nie było, ale od schroniska w górę rzadko byliśmy bez ludzi w polu widzenia. Oczywiście spotkaliśmy ekipy z Polski. Trasa dość długa i pod koniec męcząca (coś jak powrót z Moka asfaltem po wejściu na Rysy). Do samochodu wróciliśmy o 19:00. GPS pokazał że przeszliśmy 22 km, 9 h marszu i 3 h odpoczynku. Wody wzięliśmy po 1,5 l na głowę i po uzupełnieniu w schronisku spokojnie wystarczyło. Byliśmy tak padnięci, że geokeszyk w Prioni sobie odpuściliśmy. Schronisk jest w okolicy kilka, różnych ścieżek też, choć nie mają oznaczeń szlaku. Ktoś o większym zacięciu górskim naprawdę może podziałać. Taka turystyka nie jest tam jednak na tyle popularna, by dało się kupić sensowną mapę, albo przewodnik.
Sprzęt: krótkie buty górskie, tylko Zuzia miała buty za kostkę. Część ekipy miała zielone koszulki NGT i HiM Atmosy NGT :-) Wiatrówki przydały się na szczycie.
-------------------------------------------
https://picasaweb.google.com/101891368622172825085