PODRÓŻE NGT /relacje,zloty,gdzie pojechać,co zobaczyć,etc.

[~Magda]

Znajomość szlaku z lata się przydaje ale nie wiem czy jest gwarancją braku problemów z orientacją. W zimie wszystko wygląda zupełnie inaczej i nawet będąc pewnym siebie(i trasy) można sie przejechać. Znam Beskid Niski, mowa tu bedzie o trasie (nie szlaku turystycznym - ale tych w B.N. nie za wiele więc chodzi się często''własnymi drogami'') którą przeszłam w lecie dwa razy i nie przypuszczałam,ze może mnie czymś zaskoczyć. Już pod koniec wychodziło sie z lasu na długi odkryty stok sprowadzał on do wsi. Zbocze było poprzecinane w zdłuż pasami kszaków. Pamietałam z lata że kszaczory rosną w ''wąwozikach'', trzeba skręcić przy pierwszym(płyciutkim) i przeciąć go by trafić na kładke przez rzekę. wszystko było takie znajome i oczywiste ... Zaczęłam skręcać przy ''pierwszym wąwoziku'' (szłam po zamarzniętej z wierzchu tafli śniegu) Nie zdążyłam nawet podejść do pasa kszaków gdy tafla pękła. W jednej chwili wisiałam w próżni,zapadnięta powyżej pach,nie czując nogami dna ani ścianek bocznych. Utrzymywałam się na rożóconych szeroko rekach. Nie miałam sie czego złapać,nie mogłam sie ruszyć,brak komórki,odludne miejsce gdzie nie chodzą ludzie ... jak by się to skończyło gdybym była sama?
Na szcęście nie byłam,szłam jako pierwsza. Po dłuższych próbach udało się mnie wyciagnąc z dziury za pomocą kija. Do dzisiaj nie wiem co mnie zmyliło w znanym przecież terenie, ani jak głeboka była dziura do której wpadłam.
Jednego jestem pewna, chodzenie samemu to ryzyko. Sami sie na nie decydujemy, ale to nie znaczy,ze wraz z podjęciem świadomej decyzji to co grożne znika. Może nie dokońca wiemy na co sie decydujemy ...
Może to brak odwagi, ale wolę chodzić w zespole i wiedzieć,że w razie czego mam szanse na pomoc (mam szansę ,bo przecież czasami nawet partner nie jest w stanie nam pomóc).
-------------------------------------------
Z góry przepraszam za błedy ortograficzne